The land of the big white cloud

Wat is het leven van een backpacker toch zwaar.. Onder het genot van een bakkie en cheesecake zal ik de rest en de afloop van mijn Nieuw Zeeland avontuur beschrijven. (En bij het posten ervan zit ik alweer met mijn kont op een eilandje in Thailand)

Waar was ik gebleven? Ik denk dat ik op weg was naar Franz Josef.. Het gletsjer gebied, wat onwaarschijnlijk erg mooi moest zijn en de hele (of evt halve) dag wandeling een echte aanrader is! Anyways, na de bierbrouwerij (Greymouth) dus de natuur in. Onze verschrikkelijk vriendelijke (not , his name was Stew-pid) chauffeur haaste zich om op tijd te zijn voor degenen die maar één nacht bleven (wij dus) om alsnog de halve dag walk te kunnen doen. Toen we aankwamen bleek dit door de slechte weersomstandigheden helaas onmogelijk. Maar zoals het echte dirty backpackers betaamd lieten wij ons niet op de kop zitten en gingen we toch kijken wat voor outdooractivities wél gedaan konden. Wat dus wel kon, was een wandeling door het gebied naar de gletsjer tot op 100 meter afstand en gratisch (daar houden wij Nederlanders van). Anyways, gepakt en bezakt met een grote paraplu de wandeling letterlijk door weer en wind aangegaan. En ondanks dit was slechts deze wandeling al spectaculair. Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet beschrijven, maar zie jezelf lopen , allereerst door een jungle achtig groen gebied, uitkomend in een soort 'valley', omgeven door grote gebergten met tientallem watervallen, met als einddoel de gletsjer. Doorweekt tot op het bot maar wat een natuur!!!!
Hierna hadden we wel wat lekkers verdiend, dus lekker uit eten gegaan en 's avonds gedronken en spelletjes gespeeld met ook de Canadeze chicks.

Maandag 14 februari (ooeeh Valentijnsdag! En ik heb een cadeau gekregen van mijn nieuwe Valentijn maar ik houd jullie nog even in afwachting...) op weg richting Queenstown. Een lange, maar zowaar leuke dag met de bus omdat we goede stops maakten. Allereerst stopten we bij Lake Matheson, ofwel Mirror Lake, welke mooi spiegelde en waar de bergtoppen een moment tussen de wolken heen loerden wat uiteraard weer zorgde voor mooie plaatjes. Ook kwamen we nog langs Lake Wanaka, en dat is nog wel een plaatsje om te onthouden (mocht je er ooit heen gaan, ik ga zeker terug!). Hier gingen Mark en Andrew skydiven en ik zag groen, en nee niet van misselijkheid maar van jaloezie. Helaas kost alles hier verschrikkelijk veel geld dus laat ik deze mogelijkheid in het verschiet liggen en komt dat nog wel een keer, maar wat zag dat er verschrikkelijk vet uit zeg!!! Anyways, nog een stop langs de eerste bungybridge ter wereld (42 meter hoog, niks vergeleken bij de hoogste die ze nu hebben in Queenstown), maar waar ik altijd met mijn grote mond geroepen heb dat te gaan doen, zie ik er toch maar van af. Lekker onnatuurlijk om je van zulke hoogtes naar beneden te werpen (goed excuus).

Tegen het einde van de middag kwamen we aan in Queenstown en hoewel dit op het eerste oog vriendelijke en bijna pittoresk stadje rustig aandoet is deze plek gekkenwerk en zogenaamd de partyplace te be. Hier bieden ze werkelijk elke outdoor (en evt indoor) activiteit aan die je kan bedenken, voor niet te zuinige prijzen, net als de drankjes in de vele bars en clubs. Helaas zijn wij Dutchies nogal verwend als het op uitgaan neerkomt dus doen de Gogotours, Salou/ Chersonissos tienerparty's (lekker zuipen, pakken wat je pakken kunt en de grootste kater van je leven hebben) me niet zoveel (meer?). Daarom was het voor ons (Mark, Andrew, Francesca et moi) een goede beslissing om dinsdag 15 februari (nog een keer gefeliciteerd broertje) naar Milford Sound te gaan, naar vele boeken één van de meest indrukwekkende natuurlandschappen van het land van The Big White Cloud. And so it was. Adembenemend. De heen- en terugrit van in totaal 8 uur met de bus daargelaten was het de bijna 2 uur durende bootrit zeker waard. Inmense gebergten, uitzichten op gletsjer- en ijstoppen en enorme watervallen. Één van de bergen, zo vertelde onze schipper, was zelfs nog hoger dan de Empire State Building in New York, can you imagine?! Nee, dat dacht ik ook niet, dus ga het maar zien! ;-)

Een lange, vermoeide, maar voldane dag moesten we toch nog even de hort op want dit was de laatste avond met de Canadeze girls (ow ja onze trouwe Finse volgeling Mikko bleef uiteraard niet achter). Gezellig, en ik heb er weer wat vriendinnen in Toronto bij!

Hierna was het weer tijd voor de volgende bestemming: Dunedin. Een stadje dat bekend staat om z'n 'Scottish heritage' en in de surrounding area vond men wat wildlife met zeehonden, albatrossen en pinguins. Helaas waren de prijzen voor een rondje wildlife weer zo belachelijk hoog, dat ik de pinguins maar even heb laten schieten. What else to do? Basically, ondanks het feit dat Dunedin best een leuk stadje is, is er verder niet zoveel te beleven dus besloten wij ons geluk letterlijk te beproeven bij de Cadbury Chocolate Factory. Hopende op een betere tour dan de bierbrouwerij, bleek dat ook. Erg leuk om te zien hoe dat machine chocolade proces in zijn werk gaat en hoe bizar snel dat gaat. En dan de hoeveelheden! Als een kind zo blij met alle gratis chocola verlieten we de fabriek en zijn we (hierbij refereer ik eigenlijk continu op ons vieren) de dag prima doorgekomen door nog lekker wat te struinen, te eten en te poolen.

Vrijdag 17 februari verlieten we Dunedin en gingen we richting Lake Tekapo. Even geen stad, maar een echte outdoorplek waar er ook bijna alleen outdoor activitiet waren. Dus blij met elke vorm van exercise die we kregen, keken we allemaal erg uit naar deze dag. De eerste stop die dag bracht ons bij the Moeraki Boulders, enorme ronde rotsblokken die zich op het strand verzameld hadden. Weer prachtige foto's kunnen maken (It's true, mother nature is the best artist) en lekker wat kunnen uitwaaien op het strand. Wat houd ik toch van het strand.

Goed, hop on! Op weg langs de zee en het strand nog wat zeehondenkolonies gespot en vervolgens wat later in de middag aangekomen in Lake Tekapo. Door wat vertraging helaas niet meer genoeg tijd om erg lang iets te doen, maar Fran en ik besloten toch een uurtje te gaan paardrijden. Ondertussen heb ik tijdens mijn reis al een hoop gereden en dit was toch ook weer heel cool, wéér een hele andere omgeving. Omhoog door de sparren en bijna herfstachtig, maar toch erg droog landschap, uitkomend op een uitkijkpunt over het meer. Schitterend en wederom weer geen worden voor. Dit plekje was echt een verademing. Met een full moon als topje op de ijsberg, gespiegeld over het stille meer, kun je je misschien voorstellen dat dit, hiernaar kijkend vanaf het gras, ervoor zorgt dat je overpoeld wordt door een intens gevoel van geluk. Zo mooi...

En toen weer op weg. Naar de stad die nog maar een aantal maanden geleden getroffen is door een aardbeving en waarvan de sporen nog erg goed zichtbaar zijn. De verwoeste gebouwen die weer opnieuw opgebouwd moeten gaan worden, gaan ervoor zorgen dat Christchurch weer een nieuw aangezicht gaat krijgen. Desondanks nog steeds een leuke, niet al te grote stad. Hier kwamen we redelijk vroeg in de middag aan, dus hadden Fran en ik nog even de mogelijkheid wat te struinen en te shoppen (voor zover betaalbaar) op de markt en de winkeltjes. En toen brak de laatste avond met Andrew aan, de Canadeze soldaat die weer terug moest naar Afghanistan. Lekker hapje gegeten en de avond afgesloten in een Irish Pub.
De volgende ochtend moesten Fran en ik weer vroeg op om richting Kaikoura te gaan voor de dolfijnen!! Omdat we allebei weer terugmoesten naar Christchruch hadden we allebei een ticket gekocht voor de laatste shuttlebus om kwart voor 4. Toen we echter bij de Encounter company aankwamen bleek dat het zeer waarschijnlijk was dat we pas na vieren weer met de boot terugkwamen en dat er geen enkele mogelijkheid was diezelfde dag terug te gaan naar Christchurch. Hostel en shuttle al betaald, behoorlijk pissed maar we wilden de dolfijnen ook niet missen. Toen kwam onze vriendelijke schipper met een suggestie; we konden wel bij hem en zijn gezin slapen en dan zou hij ons de volgende ochtend op de volgende shuttle zetten. Helemaal blij met dit aanbod, de boot op in onze wetsuits met snorkelsets.

En toen brak misschien wel één van de meest bijzondere ervaringen uit mijn reis aan. Als klein meisje altijd al gedroomd en nu werkelijkheid. Vier keer werden we het water ingedropt tussen honderden dolfijnen!!! Dusky dolfijnen, donker aan de bovenkant en licht aan de onderkant en zo'n 1,5 meter groot. We kregen een aantal instructies om te zwemmen en te spelen met deze totaal wilde, ongetrainde en meest mensvriendelijke dieren die ik heb ontmoet. Een gek geluid maken door je snorkel, zorgde ervoor dat ze naar je toekwamen en als ze dichtbij waren kon je rondjes maken zodat ze om je heen speelden of als jij dook, doken ze met je mee. Nou ik kan jullie zeggen, ik heb gespeeld als een klein kind! Ik was zo verschrikkelijk blij en gelukkig en het was zo geweldig. Bij de tweede drop, zwom ik zonder het wist weg van de groep, links van de boot waardoor ik ineens in mijn eentje tussen zes dolfijnen lag, die allemaal nieuwsgierig leken. Toen moest ik wel even happen naar adem, zo overweldigend was het!! Dus geen kusje van een tamme dolfijn in een zwembad, nee, gewoon gespeeld met wilde dolfijnen in de pacific ocean! Life couldn't be any better..
Op het laatste stuk, terug naar land spotten we ook nog een aantal albatrossen en in de verte spoot er ineens een walvis water omhoog, een all inclusive tour!! Toen vertelde Mick, onze schipper dat hij de week ervoor voor het eerst ook in zijn leven de big blue whale had gezien (grootste ter wereld) en dat hij regelmatig orka's tegenkomt. Vaak, als de walvissen vlak naast de boot zijn, draaien ze zich zo om en kijken ze vanuit het water omhoog naar de boot. (Ok, nu weet ik het zeker, ik MOET een keer terug naar dit land).
Helemaal euforisch terug naar land en mee met Mick naar huis, waar we warm welkom werden geheten door zijn vrouw Lisa en drie kinderen. Een prachtig groot huis met aan de ene kant uitzicht op de oceaan en aan de andere kant uitzicht op bergen en gletsjers. Lisa had onze bedden al opgemaakt en heel lief allemaal dingetjes klaargelegd (wij hadden niks bij ons omdat al onze spullen nog in het hostel in Christchurch lagen). Na een hoop kletsen naar de plaatselijke snackbar en daarna, op z'n kennelijk Nieuw-Zeelands/ Maori op de grond zitten eten. De kinderen waren schatjes en sloofden zich enorm uit. S avonds met z'n allen Walk the Line gekeken en toen eigenlijk, in vergelijking met onze 10-bed dorm, heerlijk en luxe geslapen!
De volgende ochtend nog de schapen gevoerd met de kids en daarna Lisa een dikke knuffel gegeven. Mick heeft ons vervolgens afgezet bij de shuttle en we waren weer op weg naar Christchurch!

Ongelooflijk om op deze manier de gastvrijheid van mensen mee te maken, compleet vreemden die je in huis nemen omdat ze willen helpen. Zo verschrikkelijk lief en oprecht, iets waar heel veel mensen (en ook in Nederland) een voorbeeld aan kunnen nemen. Wij kijken al op als een vreemde goedemorgen zet, vriendelijkheid is bijna eng, maar mensen zijn niet eng!!!

En toen was het alweer zondag 20 februari 2011. Bijna mijn laatste dag Nieuw Zeeland! Tijd om nog even de laatste souvenirs te shoppen en Mark kwam ons vergezellen. Mooi shopdagje van gemaakt en een goed pizzadiner gehad (maar geen echte Italiaanse, zoals Fran zegt!). Maandag was het dan echt mijn laatste dagje in the land of the big white cloud. Voor de laatste keer Fran een 'Bongiorno Principessa' toegeroepen, was gedaan, tas ingepakt en een afscheidslunch. Het was erg raar om na twee weken elke dag samen, Mark en Fran gedag te moeten zeggen.

Op naar het vliegveld! Tijdens het wachten nog de laatste Nieuw – Zeelandse zonnestralen gepakt en toen el avion in. Met een tussenstop in Sydney (ben ik daar toch ook weer even geweest), na een lange vlucht kwam ik aan in... Thailand!! Nu moest ik nog 6 uur wachten totdat mijn vriendinnetje Bianca aankwam dus ben ik maar als een zwerver, met een fles water en een zak M&M's op de stoelen bij de bagageband liggen slapen. En toen......... Dat vertel ik in m'n volgende blog!

Ps. Ik schrijf dit blog al in Thailand, maar terugblikkend op de dag dat ik aankwam in Thailand, een dag nadat ik weg was uit Chtistchurch was dus wederom een verschrikkelijke aardbeving. Meer dan honderden doden, had ik denk ik een engeltje op mijn schouder en waren en zijn alle mensen die ik ontmoet en daar achtergelaten had gelukkig allemaal veilig. Kippenvel en verschrikkelijk..