Happy (belated) Newyear!

Mijn laatste paar dagen Costa Rica.. waar blijft de tijd?

Allereerst wens ik jullie, ietsjes later dan gebruikelijk, een heel gelukkig en gezond nieuw jaar toe, waar jullie al je dromen mogen najagen en deze ook mogen uitkomen. Als ik hier iets leer (en dat is nogal wat, maar dat zal ik jullie besparen), maar dan is dat toch vooral te genieten en dat (ja het klinkt cliché, maar mensen vergeten het nogal eens) elke dag kostbaar is en het leven te mooi om er niet alles uit te halen wat er in zit. Misschien klink ik nu heel hippie, maar ook in mijn lessen hier leer ik dat dingen toch altijd weer op hun plek vallen, want het is niet altijd letterlijk en figuurlijk zonneschijn, maar het is het waard om altijd naar het licht te zoeken..!

Ok, enough met het filosofische geleuter.

NYE. Ik had het geloof ik niet beter kunnen treffen, met een hoop nieuwe vrienden op het mooiste plekje in Costa Rica. Ok ok, tuurlijk miste ik wat mensen, maar ik vond het toch niet verkeerd om onder een brandende zon boven een gloeiend hete pan oliebollen te bakken (you're hot or not) en vers fruit te choppen voor een grote pan vol sangria. Ipods op de speaker, savonds bbqen en de dansslippers aan! En dan wakker worden zonder kater dankzij een lucht zonder vervuiling, ooeehh, fijn!!

Anyways, dat was me het feestje wel. En toen braken eigenlijk officieel de laatste dagen op de Rancho aan.. erg raar na een maand lang je heel erg thuis te voelen om dan weer weg te gaan. Maar goed, het feest was nog niet over want ik reisde mee met Marc, Denise en Danny eerst naar Uvita om daar een beetje decadent te zitten (en liggen) doen. Denk: Tequila Sunrise in de morgen is een dag zonder zorgen. Vervolgens op het gemakkie richting San Jose om savonds het casino onveilig te maken. Hoewel dit eerder andersom was, toch erg gelachen. En toen op donderdag 6 januari was het tijd om afscheid te nemen en weer helemaal remi op stap te gaan, snik. Om het luxere leventje als ware backpakcer iets meer vorm te geven maar op het kleine vliegtuigje gestapt richting de Nicoya. Tijd besparen gaat goed zo – waar je normaal een 6 uur durende busreis achter de rug zou hebben zat ik nu met 25 minuten, bijna, op plaats van bestemming. Met de bedoeling richting Montezuma te gaan liet ik me toch overhalen door 2 ik-ben-geen-bodybuilder-maar-ik-doe-alsof Amerikanen en een Isrealisch h**rtje (excuse the language maar wat wil je met een strak roze joggingpak, een string die halverwege de rug te voorschijn piept en een nep LV -lees Louis Vuitton- buiktas) om mee te rijden naar Santa Teresa. Maar toen ik merkte dat eenmaal onderweg de hormonen bij mijn medepassagiers al uit de oren kwamen heb ik in mijn beste Spaans de buschauffeur vriendelijk gevraagd mij toch maar bij Montezuma af te zetten. Dan maar met een omweg, maar liever Remi dan met dit gezelschap.

Goed. Eenmaal in Montezuma aangekomen hielp deze lieve chauffeur mij zoeken naar een slaapplek wat niet makkelijk bleek middenin in het hoogseizoen. Jammer is dat zo'n man je dan zo lief helpt, en vervolgens vraagt of je smiddags een biertje mee gaat drinken en dat me dan niet helemaal duidelijk is wat de bedoeling was. Nonetheless was ik erg blij met hem, ook al belande ik een een of andere aftanse krot, met een gore wc zonder papier.

En dan zijn er van die momenten he, Georgie zou zeggen, dat je jezelf tegenkomt. Alleen en verlaten (boehoe wat zielig). Nee, zonder dollen, even ellendig, maar vervolgens weer zo dankbaar als je dan op je hoogtepunt van je ellendigheid bent en je ineens tegen een paar bekende gezichten aanloopt. Stefan en Lotte, mogen jullie dit ooit lezen- bedankt, jullie kwamen als geroepen!!
Lekker uit eten geweest en het humeur klaarde gelijk weer op! De volgende dag maar weg uit Montezuma (erg leuk, maar misschien net iets te veel ik-zweef-en-kijk-mij-eens-hippie-zijn) en meegelift met Stefan en Lotte naar Santa Teresa (waar ik erg mijn best moest doen om mijn vorige gezelschap te vermijden). Eindelijk voor mij een dorm gevonden, waar ineens een aantal meiden binnen kwamen lopen en als engeltjes uit de lucht leken gevallen. 4 meiden uit Zweden, 2 uit Londen en 1 uit Spanje. And we all became new best friends. Het is zo gek hoe dingen kunnen lopen, maar we klikten allemaal gelijk en ik heb het hele weekend ongeveer m'n billen uit mijn broek gelachen (kan dat?). En gesurft!! Finally na een hoop oefenen, vallen en opstaan, een krab aan m'n voet en een jellyfish op m'n been, gestaan op een shortboard! Yeah! Maar een surfer durf ik mezelf niet te noemen alhoewel ik dit zeker vaker ga doen, surf's up!!

Op de zaterdag waande ik me op een ware outdoor electroparty en op maandag, als laatste afscheidsavond met the girls voelde ik me helemaal thuis op een outdoor reggaeparty. Ja Man, sjit, hadden we die maar in Nederland op die manier! Te melig om een taxi te pakken vervolgens door een mooie rastaman erg langzaam naar huis gebracht met 5 chicks in de auto gepropt. Mooie verhalen weer. En toen was het weer tijd voor afscheid, het enige echt vervelende van veel reizen. Máárrrr.. afscheid en welkom, want de volgende dag, dinsdag 11 januari kwam moeders aan in San Jose. Daar troffen we elkaar round noon en dus op naar de carrentals.

Goed, dat was weer een verhaal apart, aangezien Costa Rica wat duurder is dan gedacht, hadden we wat gedoe met credit- en debet cards en was er frustratie alom.
Na een hoop geregel uiteindelijk toch met de auto op pad naar Nuevo Arenanal. Een nieuwe richting op, ook voor mij. Scott en Janet had ik ontmoet op de school in Turrialba en zanikten maar dat ik langs moest komen dus tsja, dat moest dan maar (geintje). Het is altijd fijn als om te weten dat er zulke lieve gastvrije mensen zijn. Hier weer beland in een heel ander, winderig en vochtig klimaat in Costa Rica, zijn we met z'n vieren op pad geweest om ook het stuk land te zien dat zij gekocht hadden en waar zij gaan bouwen. Op woensdag bij een van de beste restaurants van Costa Rica gegeten (Gingerbread – according to the Lonely Planet) en het was ook heerlijk! Op donderdagochtend weer gedag gezegd en verder gereden naar Manuel Antonio. Dit als een soort tussenstop richting de Rancho, omdat ik dit plekje graag aan moeders wilde laten zien. Leuk om te merken dat je, ook al ben je er al eerder geweest, toch weer nieuwe dingen ziet. Het kleine bambi hertje wat in een overvol toeristisch National Parc ineens voor mijn neus tevoorschijn sprong, maakt een mens toch weer vrolijk!
Ook fijn om voor de verandering in een goed hotel te zitten met zwembad, ja we blijven verwend, maar waarderen comfort des te meer. Afgelopen weekend op de Rancho doorgebracht, wat erg leuk was. Leuk om terug te zjn, maar erg stil nadat bijna iedereen vertrokken was. Voor mijn moedertje even wat wennen zo slapen in tha real jungle outdoor life, maar ook wel weer een avontuur! Jammer dat het hoogzomer is en we de afgelopen week geen dag zonder regen gehad hebben. Maar dat mocht de pret zeker niet drukken!

Hmmm.. is there more? Vast wel, maar mijn ogen vallen dicht! So dat volgt eventueel nog wel, en zo niet, dan niet! Op dit moment zitten we in een werkelijk pittoresk hotelletje in Escazu, de wat rijkere buurt in San Jose. Morgen (dinsdag 18 januari) vertrekt moeders en trek ik in een hostel in Alajuela, iets dichter bij het vliegveld. Nog twee dagen Costa Rica. Kijken of ik nog wat mensen kan zien hier en dan op naar Los Angeles!

Een nieuw avontuur en ik kan zeggen, ik ben er aan toe. Costa Rica was fantastisch, maar ik ben nu over het hoogtepunt heen. Ik had het niet beter kunnen treffen met alles wat ik gezien, gedaan en ontmoet heb, waar ik echt heel erg dankbaar voor ben.
Nu maar de cultuurshock in LA en Vegas overleven en dan op naar Nieuw Zeeland. Ik ben erg benieuwd..

Lieve mensen, enough about me. Hoe is het daar? Wat hebben jullie met NYE gedaan? Is het al iets minder koud (ja we zullen het eens niet over het weer hebben hehe)?

Well, hope all is well with everyone. Maak ik gelijk even van de gelegenheid gebruik om te zeggen dat het me spijt als ik niet iedereen gelijk terug kan mailen, smsen of skypen, facebooken en al die andere kanalen, but I'll try my best. Denk wel aan jullie.

Muchos besos a todos y hasta luego!