LA Madness

Howdy peeps!

Ok where to start? Woensdag 19 januari was mijn laatste dag Costa Rica. Op dinsdag de 18e mams afgezet op het vliegveld en vervolgens zelf naar mijn hotel gegaan in Alajuela. Even een dagje bijkomen en socializen via het world wide web! Woensdag was een heel ander verhaal. Waar ik eerst gedacht had in m'n upsie te moeten zien overleven, heb ik Erika (via de Rancho - is tica - woon in San Jose en vriendin van Rein, één van de eigenaren) gebeld en was ik gelijk voorzien van een hele hoop company! Eerst met Erika San Jose rondgelopen en vervolgens gemeet met Manon, Daan en Mike (allemaal rancho gangers) voor wat shoppen en als afsluiter een geweldig diner in Cafe Mundo, inclusief Rein! Ook nog op de foto met wereldkampioene boksen die we op straat tegenkwamen. Supergezellig en een mooie afsluiter Costa Rica!!

Donderdag 20 januari dus vroeg uit de veren! Na het nodige gezeur op het vliegveld (Esta Weaver, stomme Amerikanen en oops, portomonnee vergeten!) op de vlucht naar Denver voor de eerste stop. Helaas kwam ons vliegtuig wat later aan dan gepland dus werden we (Tim en ik – Amerikaanse jongen eerder ontmoet op Santa Teresa, what a coincidence!) overgplaatst naar old fashioned United . Na de nodige rompslomp dachten we nu in ieder geval iets meer tijd te hebben voor lunch, om daarna aan te sluiten in de security line OM vervolgens TE laat aan te komen bij de gate (5 minuten!! En het vliegtuig stond er nog!!) en zodoende wéér overgeboekt. Afijn, een aantal uur later toch ongedeerd en met m'n spullen in de shuttlebus vanaf LAX naar mijn Banana Bungalow Hostel op Hollywood Boulevard.

In deze shuttlebus ving ik een gesprek op van een grote Afro-lady, over gigs and all that stuff en ik dacht in eerste instante: “Yeah, yeah, in LA is everyone someone, right?!” Bleek deze lady toch mooi de toetseniste van (the artist formerly known as) Prince te zijn!! Na wat geshitchat, gaf ze mij haar kaartje en als ik naar haar gig wilde komen op die aankomende zondag moest ik maar bellen! Goed, aangekomen bij mijn hostel. Free dinner en wat aanspraak en vervolgens me maar over laten plaatsen naar een girls only dorm room, tóch net wat fijner. Na een goede nacht met het goede been uit bed gestapt om maar eens op pad te gaan en LA te gaan ontdekken. Omdat ik echt nul komma nul wist mezelf op een tour getrakteerd waar ik Brett leerde kennen. Gelukkig zaten deze down-under boy en ik op eenzelfde nuchterheidsgraad dus kon de tour die uiteindelijk vooral draaide om het opvangen van een glimp van de slaapkamer van Victoria en David Beckham en de poort naar het huis van P. Diddy Poppy Daddy ons weinig bekoren. Hierna samen zogenaamd de beste burgers van LA (Juicy Burgers) als lunch genuttigd en vervolgens, in het kader van Brett moet wakker blijven om zijn jetlag tegen te gaan, de Hollywood Boulevard afgestruind. En OMG, wat een figuren. Ik ben er ondertussen toch wel achter dat zowel LA en Las Vegas het creme de la creme van rare Amerikanen huisvestigd. Niks mis mee op zich, het levert mooie gezichten en indrukken op. Teruggekomen bij het hostel leerde ik mijn kamergenote Eleanor (ook wel Elle) en Alex kennen, welke allebei een acteercarriere najagen en dus hard op zoek waren naar een appartement. 's Avonds kwam Brett over en hebben we met z'n vieren heerlijk cheap Thais gegeten next door.

Zaterdag 22 januari 2011. Brett en ik hadden afgesproken op een punt en hebben vanaf daar de bus gepakt naar Santa Monica. De uitgestrektheid van LA wordt dan ook erg duidelijk aangezien je hier rustig een uur over doet.. Maarr geen spijt én ik heb nog steeds 'vakantie' dus druk maken ergens over is out of order. Entonces, Santa Monica ging mijn shopliefhebbend hart sneller van kloppen maar gezien het hoge decadentie (maar wel erg fijn) niveau van dit plekje maar snel de wandeltocht richting Venice Beach ingezet. En wat kom je dan ook tegen aan Amerikanen, oh oh, ik ga het niet eens beschrijven. Eenmaal aangekomen bij Venice Beach bleek het ook heul érg lastig de 'Hat Dog' te weerstaan en heb ik toch een héle coole hoed gekocht. Helemaal in de trant ook van Venice Beach. Ik voelde me helemaal thuis, allemaal leuke kraampjes, shops, hippieklanken, reggae-invloeden enz. En het mooiste was dat bij sunset al deze in de tijd blijven hangen mensen zich verzamelden op het strand en jong en oud, mooi en lelijk, samen kwam om te jammen en te dansen. Een moment wat oprechte gelukzaligheid in mij opriep wat ik niet snel zal vergeten. Me hartje Venice Beach.

En toen was het zaterdagavond en dan kan je natuurlijk niet thuis blijven zitten. Ondertussen nog een nieuwe ozzie erbij, Erin, met wie het ook gezellig klikte. De groep verzamelde zich, eerst wat drankjes gedaan en vervolgens naar een erg foute club op de Boulevard via de achteringang naar binnen geloodst. Nog nooit zo'n opeenstapeling van slecht geklede (nou ja, gekleed is zelf overestimated) mensen gezien die zich toch kostelijk wisten te vermaken op slechte muziek. Ach, gelukkig werden wij voorzien van free vodka, wat wel weer een beetje compenseerde en de nodige lachbuien creerde. Toch prefereer ik Vibes, Frank Borrel of Lowlands.
Enigszins katerig werden we op zondag wakker en eigenlijk niet zo heel erg in de mood voor veel actiefs. Helaas liep dit anders uit, omdat de walk naar het Hollywood sign toch wat langer bleek dan 1 mile (bedankt nog he bitches!) en die 5 min. binnendoorroute naar de parkeerplaats de andere kant van de berg bleek. Hierna, op aanraden van een goede vriend, samen met Erin de vintage markt op Melrose en 3^rd st. gevonden en heerlijk gestruind. Goed, na toch wat exercise savonds lekker met Brett, Erin en onze nieuwste roommate Nasa (van Maleisie) naar de film geweest in het Chinese Theatre. Verrassend rustig daar, maar ook wel fijn om even weg te zijn van al die gekte.

Venice Beach had in alle gekte van LA een verrassende aantrekkingskracht op mij dus zodoende zijn Brett, Erin en ik terug gegaan om vervolgens de stoute skates aan te trekken en als een ware Amerikaan skatend along the beach een supermiddag te hebben! En het werd nóg beter toen Erin en ik daarna de bus pakten naar shoppingwalhalla The Grove, waar het bijna wel kerst leek. Dit kunstmatig aangelegde shoppingcenter was een kruising tussen Londen en Parijs, maar met een goede Cheesecakefactory waar we ons lekker hebben laten gaan, weer goed Amerikaans.

Dinsdag 25 januari 2011. Wederom een gekke dag in het nog gekkere Hollywood. Ik heb me over laten halen door Erin om mee te gaan naar de opnamen van Dr. Phil, het slappe aftreksel van Oprah. Ow en ik ben al zo'n fan van Amerikaanse talkshows ahuh! Maar in het kader van , dit moet je toch in LA/ Hollywood gedaan hebben, heb ik netjes mijn fake smile opgezet, handjes op elkaar en gejoeld als Phil daarom vroeg. (Erin owed me big time!!) Anyways, toch wel een grappige ervaring, helemaal omdat ze ons op de tweede rij plaatsten en we kennelijk ongekend vaak in beeld komen. In deze Hollywood madness werd ik ook nog eens meerdere malen aangezien voor een bepaalde actrice van Glee, waar ik, als ik wat langer in LA was geweest, zeer waarschijnlijk misbruik van had kunnen maken, but oh well, wie weet ooit... Na deze madness eindelijk weer eens een siesta gehouden en savonds een afscheidsdinner gehad met Brett.
Ook Erin ging woensdag weg dus moesten we nog in alle haast wat laatste-kans-outlet-shopping doen wat ik helemaal niet erg vond! Teleurgesteld omdat ik weer afscheid moest nemen, stond gelukkig Elle weer ineens op de stoep! Zo heb ik ook mijn laatste LA avond in stijl gevierd met slechte wijn, nog slechtere karaoke, maar wel met goed gezelschap en een hoop lol!

EN toen..!!! (ja dit blog is nog niet afgelopen) op weg naar Vegas!! Na een lange busreis door de dessert – A whole lot of nothing! – aangekomen op de bushalte stond daar mijn 'tante' Herma!! Helemaal blij en enthousiast was ik om haar naar jaren weer te zien! Die gekke tante was ook niks veranderd en het was/ is megafijn om hier te zijn!

Daar was ik dan, in weer een andere staat, in één dag van California naar Nevada en de gekte werd alleen maar erger. Na eerst een hapje eten brachten Scott en Herma me naar het oude Vegas, waar volgens Scott nog steeds elk jaar meer veranderd en alles steeds gekker wordt. Allemaal malloten die denken in hun Elvis/ Marilyn Monroe pak of met hoelahoep kunstjes wat bij te kunnen verdienen- tsja de crisis is er hier ook hard ingehakt. Of dan de duizenden eenzamen die hun geluk proberen te beproeven door elke 10 seconden aan de hendel van de gokkast te trekken, want wie weet win je die jackpot! In ieder geval, op een hele andere manier overweldigend. Alles groots, veel lichtjes en erg gek. En dan naar 'huis', temidden van alle gekte wonen Scott en Herma gewoon in een heel erg leuk, Mexicaanse stijl huis in een rustige straat. Het huis staat vol gekke souvenirs en foto's van al hun reizen en ik voel me hier gelijk op m'n gemak!!

Vrijdag 28 januari moest Herm gewoon werken dus ben ik met Scott op pad geweest, want ondanks het droge natuurlandschap hier valt er toch genoeg te zien én te hiken. En zo geschiedde. Erg anders dan hiken door een vochtig Costa Rica, zo door de bergen, welke overigens hele mooie kleuren bevatten, en door de cactussen heen. Geklommen naar zo'n 1700 meter hoogte kregen we wel een mooi uitzicht over Vegas.
Trouwens wel even wennen, ook na LA nog, aan de kou die hier opkomt direct nadat de zon uit beeld is.
Vrijdagavond met Herm naar the Blue Man Group geweest in het hotel Venezia. Geweldige show vol droge humor – i like!- special effects en percussie! Heel erg cool. En waar bij mij normaal mijn haren al overeind gaan staan zodra iets 'interactief' wordt genoemd vond ik dat hier niet zo vervelend (misschien had ik daar anders over gedacht als ik uit het publiek gepikt was maar goed). Daarna door de gekte van de strip gelopen. Te bedenken dat je rustig een paar uur door één hotel kan lopen is al redelijk debiel. Of dat je in hetzelfde hotel in en gondel om het San Marcusplein gevaren kan worden. In Vegas is niets te gek!! Ik heb er geen woorden voor, je zou het zelf maar eens moeten zien! Weinig glamour ook te bekennen, of moet ik zeggen, andere glamour, misschien iets minder sophisticated, but he, sex sells he!

Goed. Weg uit de gekte. Zaterdagochtend vroeg uit de veren om in de auto te stappen richting de Grand Canyon. (Nu ik er toch ben!!). Na ongeveer 5 uur rijden aangekomen bij dit wereldwonder en natuurgeweld. Enorm gebergte, allemaal gecreeerd door de Colorado rivier. Je bevindt je hier op 3000 meter hoogte en op grond van wel 4000 jaar oud. Hier een poos rondgelopen en uiteraard de nodige foto's geschoten. Hierna in de auto gestapt naar Flagstaff, een klein Europees aandoenend dorpje met een hoop Indianeninvloeden en allemaal leuke restaurants en winkeltjes. Zondagochted nog wat souvenirs gescoord en vervolgens terug naar Vegas. Weer weg uit de kou en sneeuw (ok ok niet zo koud als bij jullie, maar ik had uberhaupt niet verwacht sneeuw te zien of aan te raken tijdens mijn reis). Some outlet shopping left to do en vervolgens lekker zondagavond op de bank hangen, bijkletsen en foto's kijken. Heerlijk!

Nu is het maandag 31 januari, pffff time flies!! Straks ga ik nog even de strip op en vanavond genieten van de Bellagio fonteinen (tsja dat grootse is ook wel weer mooi...and we're all living in a material world huh). Morgenochtend de bus terug naar LA en dan het vliegtuig door naar New Zealand.. on to another adventure!!

Goed, verder nieuws: De reis wordt ietwat ingekort dus Kirsten is waarschijnlijk eerder back in Holland. Money runs out faster dan ik had gedacht. Maar ja, ik kan wel zuunig doen (doe ik ook), maar ik heb geen zin om op een houtje te bijten in een of andere afstandse krot! Be happy, feel happy is mijn motto!

Nog ontwikkelingen in het Holland waarvan ik op de hoogte gebracht moet worden??

Kussen van Kir