In the Land of Lord of the Rings!

Ik ben in Nieuw Zeeland!!

Iets langer dan een week geleden bevond ik mij nog in het vage Vegas en na een heeeel lange reis -lees: 's ochtends om kwart voor 8 de bus gepakt van Las Vegas terug naar Los Angeles, waar ik na wat overstappen om 3 uur smiddags op LAX aankwam, vervolgens mijn tijd heb uitgezeten tot het inchecken om half 8 's avonds en vervolgens weer op mijn klokje zitten kijken totdat mijn vlucht richting Nieuw Zeeland om 23:00 uur eindelijk vertrok. Toen 8,5 uur geslapen tot mijn tussenstop in Papeete – de hoofdstad van Tahiti, yep, I was in Tahiti!- en na 5 uur zette ik eindelijk voet aan de grond in Auckland.

Hier ging alles vrij soepel en al gauw zat ik in de bus richting mijn hostel, gelegen in het cetrum. Op het moment dat ik de sleutel in mijn nieuw verworven kamerdeur wilde steken kreeg ik een telefoontje wat me wel van mijn stuk bracht. Tommie, mijn lieve kleine terrier, wonend bij mijn moeder in Canada was overleden. Gelukkig was hij al iets ouder en heeft hij een mooi leven gehad, maar het maakte me wel even goed verdrietig – wat als gevolg had dat ik huilend in de kamer zat terwijl ik kennismaakte met mijn nieuwe kamergenoten. Gelukkig begrijpen meiden elkaar over het algemeen erg goed en had ik dus twee nieuwe Duitse 'vriendinnen' erbij om het weekend in Auckland door te komen. En dan klinkt door te komen niet al te best en dat klopt ook – komend van LA en Vegas was (en is) Auckland just another city. Ik was naar Nieuw Zeeland gekomen om vooral het overweldigende natuurlandschap te gaan meemaken, dus de stad was weinig aantrekkelijk. Uiteraard wel wat sightseeing gedaan, het mag gezegd worden dat Auckland een mooie haven en een nog mooiere verzameling aan mooie boten en jachten bezit.

Anyways, voordat mijn NZ avontuur echt begon, nog wel twee kanttekeningen. Eentje lichtelijk in de filosofische trant. Hoe vreemd is het dat mijn lieftallige, stoere kleine hamster Babbi op precies dezefde dag overlijdt (woensdag 2 februari 2011) als Tommie. De twee beestjes in mijn leven die allebei op dezelfde dag overlijden, is mijn inziens teveel toeval om toeval te zijn. Zet mij in ieder geval aan het denken.
Het tweede punt is, aangezien mijn avontuur een soort van 'officieel' op maandag 7 februari 2011 begon aangezien ik een MagicBus tour geboekt had om er toch voor te zorgen dat ik in een beperkte amount of time toch zoveel mogelijk te zien krijg, ik toch ook in het weekend al wat Nieuw zeelandse, ook wel Kiwi-cultuur heb mogen proeven. Waar het museum vooral de geschiedenis vertelde (ook indrukwekkend- De Nieuw Zeelandse Indianen, ook wel Maori's hebben zelfs een rijk kannibalenverleden), hebben we op zondag de maori cultuur live meegekregen. Op 6 februari is het hier Waihiki Day, een nationale feestdag en dat bleek! Zonder vewachtingen naar het strand en maar eens kijken wat dit festival was- en dat viel niet tegen! Sterker nog, Kirsten was weer helemaal op d'r plek!! Soort Reggaesundance maar dan in Maori stijl! Lekker eten, leuke standjes en live reggae all day long met de zon op onze bol! Topdag :-)

Goed, maandagpochtend vroeg uit de veren en de bus in. Hier leerde ik gelijk Francesca kennen, Italiaanse en wederom een goede 'match'. Uptill now kunnen we supergoed met elkaar opschieten en is het erg relaxed om het eens te zijn over alle dingen die je wilt zien en doen. De eerste stop maandag was Rotorua, een plaats in het midden van het Noordereiland. Een behoorlijk vulkanisch gebied, maar door de lange busreis helaas niet zoveel tijd meer om nog heel veel te ontdekken. Toch blijven die kraters met die zwavelluchten (ook al stinkt het naar rotte eieren) altijd wat hebben. De wonderen der natuur he..

Erg grappig om daar, sort of in the middle of nowhere, een Rotterdamse tegen te komen met weer connecties. Of een jongen uit Hoek van Holland in de bus te hebben met zoveel dezelfde kennissen. Zelfs in Nieuw Zeeland blijkt de wereld klein.

Op dinsdag weer op de bus gehopt richting Taupo. De meesten wilden hier skydiven (ik ook, maar ja, geld en keuzes en bovendien heb ik nog een heel leven voor me!), maar helaas ging dit niet door. Hierop zijn Fran en ik een lange wandeling gaan maken naar de zogenoemde 'hotsprings'. In de uitloop van een grote rivier was er een hotspot waar je lekker in het bijna te hete water kon dobberen. Eerlijk, een bevrijding na al die uren in de bus. Evenals de wandeling, lekker de benen strekken, zoals wij dat op zijn oud Hollands zeggen. Savonds lekker gekookt, wijntje erbij en klaargemaakt om richting de pub te gaan. Lekker gequized (is dat een woord?) met z'n allen en daarna nog een dansje gewaagd in een mij iets teveel kinderdisco-achtig gebeuren, maarrr.. ik mag niet klagen want lachen is gezond!

Ondertussen schept het in de bus zitten ook een band en hebben we een leuke groep mensen verzameld, bestaande uit Francesca en ik, 2 gasten uit Ottawa en 5 meiden uit Toronto. Ow ja en een jongen uit Finland die wanhopig probeerd aan te sluiten en ondanks dat hij niet onaardig is, past hij niet helemaal. Maar ja, als je een hamburger als tattoo hebt … Toch blijft hij er ook bij en doen we allemaal dezelfde route in ongeveer dezelfde tijd, dus gezelligheid ten top!
Woensdag eindelijk wat actie! In de middag arriveerden we vlakbij het National Park, bij de 'black caves', waar we gingen tuben door de door glowormes bewoonde grotten, cool!! Allemaal gehesen in een megacharmant wetsuit inclusief helm met verlichting gingen we als een stel onderzoekers de grotten in. En juist om de glowormes goed te zien is het beter om helemaal geen verlichting te hebben dus best spannend als je geen hand voor ogen ziet en loopt op allemaal glibberige rotsen. Op een gegeven moment werd het water ook steeds dieper dus gingen we echt tuben door het donker, elkaars voeten vasthoudend onder de 'ooooohh's en 'aaaaaahh's', want mooi was het! Weer een leuke ervaring rijker.

Eindelijk het suffe uitgekomen weer de bus in richting het hostel, maar niet zonder eerst even een stop gemaakt te hebben bij Lord of the Rings' Mount Doom. Erg cool. Het landschap hier is sowieso adembenemend, erg wijds, heuvelachtig (en dat heuvel is nog onderschat) en groen. Gek om te zien dat palmbomen en sparren elkaar afwisselen.

Donderdag hadden we onze laatste stop op het Noordereiland en wel in Wellington – not just another city. Hier had ik nou wel weer wat langer kunnen blijven. Aangekomen, zo snel als we konden naar het strand gerend om nog wat zonnestralen mee te pikken. And again, boodschapjes gedaan, wijntje erbij (stiekem weggeslobberd tijdens het eten want eigenlijk gold er een no alcohol rule in het hostel, aangezien we allemaal nog zo onvolwassen zijn ahuh) en heerlijke risotto gegeten. Met z'n twaalven vervolgens opgetut in onze gezamelijke dorm en de stad onveilig gemaakt. Helaas bleek de donderdagavond in Wellington niet zo denderend te zijn als we gedacht hadden dus hebben we onze heil gezocht in een stripclub. Mijn ontmaagding, want daar was ik nog nooit geweest! De jongens twijfelden nog even, aangezien zij moesten betalen (en de dames niet), maar met de belofte dat ik een lapdance zou geven waren ze toch overtuigd. En ik heb mijn woord gehouden. After onze ogen een poosje goed de kost gegeven te hebben, zijn Mark en ik op een van de stripsters afgestapt en hebben we een lapdance voor (de later enigszins gepikeerde) Andrew. Na afloop fluisterde het meisje tegen me dat dit haar eerste dag was en pas tweede lapdance dus ze was nog erg zenuwachtig. He after all, we zijn ook allemaal mensen...!
Luttele uren verder, in de vroege uren, op de ferry gestapt naar het Zuidereiland. Aangekomen in Picton wederom de bus in om op pad te gaan naar Nelson. Leuk stadje, beetje artyfarty en een the centre of NZ! Dus wij de berg op, lekker gehiked (zo fijn om wat te bewegen). Back to the hostel, na de supermarkt om wederom (wat vervelend) lekker te koken- of ik moet zeggen, de jongens kookten deze keer voor de meiden. Wijntjes erbij die we zorgvuldig geselecteerd hadden bij de wijnproeverij eerder op de dag en genieten maar! So far so good en het Zuideiland beviel ons nu al.

Vandaag (Zaterdag 12 februari 2011) hebben we, verrassend genoeg, vooral in de bus gezeten. Maarrr er mag gezegd worden (na de nodige rompslomp met de fijne organisatie MagicBus – bij deze, boek hier nooit mee!!) dat de saaie busrit werd gecompenseerd met overweldig landschap en wat goede stops. Zeker de stop bij de Pancakes rotsen, ja ja, zo heten ze echt. Een soort van gelagerd (ook hier de vraag, is dat een woord?) door regenwater, zee en bergwater, waren dit inmense en prachtige rotsen in een helderblauw/groene zee. Mooie plaatjes- die volgen snel!

Aan het einde van de middag kregen we een tour door een bierbrouwerij, die niet zoveel voorstelde aangezien er geen proces gaande was maar het gratis rijkelijk vloeiende bier en de maaltijd aan het einde van de rit maakte een hoop goed. Anyways, nou in de kamer met twee maffe Candezen en die Italiaanse Principesa! Gezellie, ik maak een einde aan dit blog, maak me klaar voor een fijne nacht (die zuurstofrijke lucht hier!) en kijk uit naar morgen, op naar de Gletsjers in Franz Josef!

Hasta Pronto mis amigos!